Oprócz dużej ilości doskonałych utworów prozatorskich w historii polskiej literatury napotkamy parę wyróżniających się dramatów. Do najznamienitszej literatury patriotycznej zaliczyć trzeba z całą pewnością “Wesele” Wyspiańskiego. To niezwykły dramat łączący symbolikę z realną pozycją w jakiej znajdowała się nasza ojczyzna pod koniec XIX wieku.
W “Weselu” znajdziemy zarówno postaci autentyczne, które autor znał osobiście, a między nimi: Lucjana Rydla, jak i postaci z historii Polski, jak Wernyhora. Są obecne tu też rzeczy symboliczne, m.in.: czapka z pawim piórem, która odzwierciedla przywiązanie do dóbr materialnych, oraz Kaduceusz.
Cały utwór powstał w celu prezentacji rodzimego społeczeństwa i jego nastawienia do walki o niezawisłość. Główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały szczegółowo przedstawione przez liczne wymiany zdań. Żadna z nich nie była opisana dodatnio. Inteligencji zarzucana jest bezczynność, zaś mieszkańcom wsi niezrozumienie spraw narodowych.
Innym pozytywem “Wesela” jest język, który zestawia mowę podkrakowskich wsi z językiem mieszkańców małopolskiej stolicy. Oprócz tego twórca z wnikliwością zapisuje obrzęd wesela i będące jego częścią zwyczaje. Zgromadzeni w wiejskiej chacie weselnicy tańczą, wymieniając między sobą sądy o aktualnej sytuacji Polski.
Niestety, wymowa “Wesele” nie jest optymistyczna. “Wesele“ dopełnia somnambuliczny pląs, który przedstawia bierność naszego narodu i niegotowość do zorganizowania powstania. Polacy byli jeszcze niegotowi i musiało przejść kilkanaście lat by niepodległość kraju ziściła się.