Jedną z chętnie cytowanych utworów, które występują w kanonie jest “Dżuma” Camusa. To historia o wielkiej zarazie, która rozprzestrzeniła się w mieście. Camus utrwala reakcje orańczyków na to wydarzenie. Dżuma może oznaczać chorobę.
Główni bohaterowie książki w różny sposób odnoszą się do wybuchu i rozprzestrzeniania się epidemii. Jedni już na samym początku zaczynają nierówną walkę z dżumą i nie poddają się aż do końca. Pomagają mieszkańcom, organizują od nowa egzystencję w Oranie.
Najbardziej trudne wyzwanie stoi przed lekarzami, którzy, nawet gdy nie dadzą rady zwalczyć epidemii, potrafią ulżyć orańczykom w chorobie. Na nieszczęścieinni, którzy uważają eksplozję zarazy jako dobrą szansę do rozwinięcia swej działalności i zwiększenia prywatnych dochodów.
Dżuma to lektura – parabola. Pokazuje jakie stanowiska na co dzień wybieramy względem urastającego w siłę zła. Stawia też pytanie o pojawienie się cierpienia i ewentualne sposoby zwalczania go. Chociaż od opublikowania utworu przeszło niemało czasu, przywoływana problematyka nieprzerwanie jest nieprzemijalna i ciągle skłania do myślenia odbiorców. Sugeruje, że bakteria epidemii nigdy nie zanika, a spór dobra ze złem trwa wokół nas. To czy będziemy bierni jest zależne wyłącznie od nas samych.