Unormowanie egzaminów na aplikacje prawnicze w formie testu było jedną z czynności przeprowadzonych w celu otwarcia drogi do zawodów prawniczych dla szerokiego grona ludzi zamierzających wykonywać zawód radcy prawnego czy sędziego.
Obowiązujące wcześniej regulacje pozostawiały kwestię przyjęć na programy samorządom zawodowym poszczególnych korporacji. Sytuacja taka spotykała się ze sprzeciwem ludzi, którym nie dane było uzyskać się na aplikacje. Zarzucały one korporacjom, że kluczowym kryterium przyjęć na programy są koneksje rodzinne, a nie merytoryczne przygotowanie kandydata.
Konieczne było stworzenie takiego modelu egzaminu na aplikacje, który byłby w bardzo wysokim stopniu obiektywny. Pomiędzy wielu propozycji zwyciężyła w końcu obowiązująca do dnia dzisiejszego forma egzaminu: testy na aplikacje.
Egzamin konkursowy w obecnej postaci, tj. testy na aplikacje, również jest krytykowany. Wielu zarzuca mu, że nie kontroluje tak de facto wiedzy, i że testów można nauczyć się na pamięć, a praca prawnika nie ma wszak polegać tylko na znajomości na pamięć określonej liczby artykułów, ale na umiejętnym ich stosowaniu w praktyce.
Mimo zgłaszanych zastrzeżeń, testy na aplikacje mimo wszystko wydają się najbardziej sprawiedliwym sposobem selekcji kandydatów na przyszłych sędziów czy adwokatów.