Stała życie tych patronów w twórczości Cegiełki wnosi aż do niej elementy nierealistyczne, i notorycznie nawet w całości fantastyczne zaś w ów tryb coraz bardziej oddala tę prozę od momentu opowiadań Wiedemanna. Groteska, odwrót od chwili realizmu, zaś zarazem czerpanie spośród eksperymentalnej prozy dwudziestolecia – komplet to musiało przerwać się… Gombrowiczem. I rzeczywiście, niektóre sceny ujawniają wyraźne wpływy autora “Kosmosu”. Ot, taki na wieczorowe sukienki przykład walka ślepymi nabojami pośrodku dwiema rywalkami głównego bohatera – zgrabne odwrócenie sytuacji spośród konwencjonalnej powieści, dokąd dwóch mężczyzn “strzela się” o kobietę. Sandacz w bursztynie to zbiór siedmiubuty damskie całkiem długich opowiadań. Sam urząd jest umyślnie wyprany związków spośród utworami (tu jeszcze raz zbieżności spośród Wiedemannem) i akuratnie oddaje wrażenie absurdu rodem spośród Becketta azali Ionesco (por. choćby słynną Łysą śpiewaczkę), jakie patronowało Cegiełce nie na to samo niedaleko układaniu tytułu. Większość z tych utworów torebka utrzymana jest nieledwie (lub – jak w przypadku opowiadania pt. Wrony – zupełnie) w poetyce sennego horroru.
Nieodmiennie inskrypcja zaczyna się realistycznie, szybko jakkolwiek okazuje się, iż nad losem bohatera (zwykle tego samego młodego człowieka wypalającego tony papierosów) ciąży jakieś fatum, że pewna organizacja uknuła mistrzowski spisek, chociaż nasza zainteresowanie (kto? jaki spisek) nie zostanie zaspokojona, jednakowo kiedy w żadnym razie nie dowiemy się, w ciągu co i za pośrednictwem kogo został osądzony Józef K.