Stała bytowanie tych patronów w twórczości Cegiełki wnosi do niej elementy nierealistyczne, oraz notorycznie nawet w każdym calu fantastyczne tudzież w ten podejście jeszcze z większym natężeniem oddala tę prozę od chwili opowiadań Wiedemanna. Groteska, odwrót od momentu realizmu, oraz równocześnie czerpanie z eksperymentalnej prozy dwudziestolecia – komplet to musiało skończyć się… Gombrowiczem. I rzeczywiście, niektóre sceny ujawniają wyraźne wpływy autora “Kosmosu”. Ot, taki na sukienki wizytowe przykład pojedynek ślepymi nabojami pośrodku dwiema rywalkami głównego bohatera – zgrabne odwrócenie sytuacji z konwencjonalnej powieści, gdzie dwóch mężczyzn “strzela się” o kobietę. Sandacz w bursztynie to zbiór siedmiubuty wystarczająco długich opowiadań. Sam godność jest celowo pozbawiony związków spośród utworami (tu powtórnie zbieżności spośród Wiedemannem) i poprawnie oddaje poczucie absurdu rodem z Becketta bądź Ionesco (por. choćby słynną Łysą śpiewaczkę), jakie patronowało Cegiełce nie na odwrót pod ręką układaniu tytułu. Większość z tych utworów kopertówka utrzymana jest nieledwie (lub – podczas gdy w przypadku opowiadania pt. Wrony – zupełnie) w poetyce sennego horroru.
Nieodmiennie wpis zaczyna się realistycznie, prędko wprawdzie okazuje się, iż nad losem bohatera (zwykle tego samego młodego człowieka wypalającego tony papierosów) ciąży jakieś fatum, że pewna organizacja uknuła misterny spisek, wszelako nasza ciekawość (kto? który spisek) nie zostanie zaspokojona, podobnie gdy w życiu nie dowiemy się, wewnątrz co natomiast z wykorzystaniem kogo został skazany Józef K.