Savoir – vivre – zwrot pochodzący z języka francuskiego. Zawiera dwa czasowniki w bezokoliczniku, tj. savoir – umieć, potrafić jak również vivre – żyć. W połączeniu tworzą wizytówki, które wolno rozumieć jako znajomość obyczajów i form towarzyskich, zaś zarówno jako umiejętność postępowania jak również radzenia sobie w różnorakich złożonych sytuacjach życiowych.
Porządne obyczaje to nie zaledwie kwestia owego kto komu się przedstawia pierwszy bądź tego kto komu winien ustąpić miejsca w tramwaju bądź autobusie. To również kwestia kultury języka, stroju, zachowania przy stole. Savoir vivre stał się jednym z najważniejszych wyznaczników profesjonalizmu firmy. Umiejętność właściwego zachowania się w wszelkiej sytuacji przestała być już umiejętnością korzystną, stała się potrzebą. Biznesowy savoir-vivre obowiązuje również podczas spotkań biznesowych gdy jak również towarzyskich, a znajomość zasad międzynarodowej wizytówki ułatwia odnaleźć się w każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji.
W kontaktach służbowych, biznesowych a także w pracy trzeba przestrzegać następujących zasad:
· Przestrzegajmy hierarchii – przywileje i względy zarezerwowane są głownie dla ludzi zajmujących wyższą pozycję w firmie, bez względu na płeć oraz wiek,
· ubiór stosowny do sytuacji,
· ograniczmy tytułowanie współpracowników per „panie prezesie” – zdradza to kompleksy i poczucie niskiej wartości,
· zachowajmy punktualność – nie spóźniamy się, ani nie przychodzimy za wcześnie na umówione spotkania,
· ograniczenie rozmów przez telefon komórkowy, chyba, iż mają one charakter służbowy – winny być one krótkie oraz nie zdołają przeszkadzać innym,
· jeśli jemy w pracy, to róbmy to ładnie wizytówki a także zostawiajmy po sobie porządek,
· podczas służbowych lunchów, obiadów, kolacji, na które jesteśmy zaproszeni, nie zamawiajmy najdroższych dań z karty, chyba, że gospodarz wyraźnie nam to sugeruje,
· starajmy się opanować emocje, nie okazujmy ich,
· sprawy „pozasłużbowe” pozostawmy w domu, nie przenośmy ich na łono firmy.
Zazwyczaj stosowanie zasad dobrego zachowania na płaszczyźnie zawodowej wiąże się z przestrzeganiem punktualności, witaniem się, przedstawianiem siebie i innych ludzi, zajmowaniem miejsc w pomieszczeniach a także w samochodzie, prowadzeniem rozmów.
Problemem w stosunkach służbowych bywa raz za razem ustalanie, kto może być ważniejszy w danej sytuacji. Ustalając hierarchię ludzi wypada kierować się następującymi zasadami:
1. Osoba stojąca ma przewagę nad idącymi czy jadącymi, zatem osoby idące czy jadące powinny się pierwsze kłaniać.
2. Zasada płci – kobieta otrzymuje wizytówki przewagę za płeć, niekiedy kobieta nie pożąda z tego korzystać oraz wówczas mężczyźni zdołają czuć się zwolnieni z obowiązku przestrzegania tej reguły.
3. Zasada wieku – mówi ona, że starszy bywa ważniejszy niż młodszy. Istotna bywa również przynależność do pokoleń. Na przykład, jak w tramwaju do jednego wolnego miejsca idzie młoda kobieta oraz starszy mężczyzna, to on może być ważniejszy a także ma pierwszeństwo.
PUNKTUALNOŚĆ
W kontaktach biurowych punktualność ma niesłychanie spore znaczenie. Spóźnienie winno występować jedynie w nadzwyczajnej sytuacji, natomiast spóźniony musi przeprosić jak również krótko usprawiedliwić swoje spóźnienie. Gdy spóźnienie dotyczy zebrania, przeprosiny jak również usprawiedliwienie winny być przekazane gospodarzowi spotkania w czasie przerwy (nie przerywamy obrad). Także przybywanie na spotkanie zbyt wcześnie nie bywa idealne.
PRZYWITANIE
Podczas witania istotne może być to, kto wita pierwszy, kto wstaje, zdejmuje rękawiczki, odbiera ubranie, pomaga się ubrać jak również rozebrać. Obowiązują tu proste zasady:
1. Pani nie wstaje, jak wita się z mężczyzną,
2. Jeśli pani wita się z kobietą w zbliżonym wieku, wystarczy, że lekko się podniesie,
3. Mężczyźni przy powitaniu zawsze wstają,
Wystarczające bywa powitanie słowne, podanie ręki nie bywa obowiązkowe, mimo że jest sławne wizytówki. Jeżeli chodzi o podawanie ręki, obowiązują następujące zasady:
1. Przy podawaniu ręki obowiązują zasady odwrotne niż przy pozdrawianiu, czyli: kobieta podaje rękę mężczyźnie, starszy młodszemu, przełożony podwładnemu, osoba o wyższym prestiżu osobie mniej dostojnej,
2. Nie wypada podawać ręki poprzez biurko bądź poprzez stół, zawsze wypada wyjść zza biurka,
3. Dłoń do uścisku trzeba wyciągnąć przed siebie, ścisnąć ją umiarkowanie,
4. Nie ma obowiązku zdejmowania rękawiczek, chyba że partner zrobił to pierwszy,
5. Mężczyźni nie powinni podawać ręki na siedząco, powinni wstać,
6. Kobiety normalnie podają rękę siedząc, wstają, witając się ze głównie dostojnym gościem czy kobietą znacznie starszą,
Uczestniczy spotkań w interesach powinni się znać, muszą więc być sobie przedstawieni wizytówki. Osobami upoważnionymi do przedstawiania sobie uczestników spotkania są mistrz ceremonii, radca protokołu czy gospodarz spotkania. O ile na spotkaniu nie ma osoby upoważnionej do prezentacji, to należy przedstawić się samemu. Jeżeli jest to spotkanie służbowe, zawsze wypada jeszcze dodać zawód bądź stanowisko a także nazwę reprezentowanej firmy. Istotne bywa, aby przy przedstawianiu nie podawać swoich tytułów. Tytuły przedstawianych ludzi może podawać jedynie osoba, która dokonuje prezentacji. Tytułowanie bywa wyrazem szacunku jak również kultury. Wyróżnia się cztery rodzaje tytułów:
1. Naukowe – profesor, docent, doktor habilitowany, specjalista,
2. Zawodowe – magister, inżynier, licencjat,
3. Kurtuazyjne –
4. Rodowe.
Źródłem tytułów zawodowych bywa wykształcenie, nie mają one niemniej jednak rangi naukowej. Tytuły zawodowe wiążą się zarówno z zajmowanym stanowiskiem. Nadzwyczajną rolę odgrywają tu stanowiska kierownicze. Mówi się „kobieta dyrektor”, „panie prezesie”, „panie kierowniku”. Tytułując kogoś w rozmowie, winno się zwracać uwagę na to, aby pomijać część tytułu zawodowego obniżającego rangę rozmówcy. Do zastępcy dyrektora mówi się „panie dyrektorze”, do wiceministra „panie ministrze”. W sytuacji, kiedy ktoś zajmuje stanowisko „niekierownicze”, typowo nie używa się tytułów zawodowych, gdyż brzmią one źle np. sekretarka, asystentka. Do osób tych należy zwracać się pan/kobieta, dodając imię czy nazwisko.
Tytuły kurtuazyjne to wyraz szacunku wobec niektórych osób, np. do nauczycieli w szkole średniej mówi się tradycyjnie panie profesorze, mimo że dany nauczyciel profesorem nie jest.
Tytuły rodowe używane są obecnie rzadko. Wolno ich aczkolwiek używać jako form grzecznościowych, np. hrabia.
ZAJMOWANIE MIEJSC W POMIESZCZENIACH
Niezmiernie ważne podczas imprez okolicznościowych bądź spotkań biznesowych może być sposób zajmowania miejsc w pomieszczeniach. Etykieta sztywno to reguluje. A TAKŻE tak gość zajmuje miejsce ustalane poprzez gospodarza, który własne miejsce zajmuje dopiero wtenczas, kiedy gość usiądzie. Ich miejsca nie powinny być ulokowane po przeciwnych stronach biurka bądź stołu. Jeśli w spotkaniu uczestniczy większa liczba ludzi, na stole przy każdym krześle powinna znajdować się kartka z nazwiskiem osoby, jaka powinna zająć dane miejsce.
WYMIANA WIZYTÓWEK
Kolejnym niezwykle istotnym składnikiem spotkań biznesowych bywa wymiana wizytówek. Zarówno tu powszechnie przyjęte są następujące zasady:
1. Wymiana wizytówek następuje na koniec rozmowy. Wyjątkiem są służbowe spotkania. Tu wręcza się je często na wstępie,
2. Wolno poprosić kogoś o jego wizytówkę dopiero w owym czasie, jak samemu się swoją wcześniej ofiarowało,
3. Nie należy prosić o wizytówkę osoby stojącej w hierarchii służbowej wyżej. Trzeba zaczekać, aż owa osoba sama zaproponuje wymianę,
4. Zdobytą wizytówkę najpierw wypada przeczytać, potem wolno ją schować,
5. Wizytówki pozyskanej na początku biznesowego spotkania nie należy chować do portfela bądź kieszeni. Można ją włożyć np. do służbowego notesu bądź odłożyć na stół, zaś dopiero po spotkaniu schować,
6. Nowo poznanej osobie należy dać jedynie jedną wizytówkę. Pozostawienie kilku może oznaczać, że liczymy na przekazanie ich innym osobom. Zdołałoby to być źle odebrane,
7. Dopiski powinno się robić na wierzchu wizytówki, na odwrocie wolno skończyć.
KORZYSTANIE Z TELEFONU PODCZAS SPOTKAŃ
Savoir-vivre „reguluje” także sposób korzystania z telefonu. Wyróżnia się następujące zasady:
1. Wyłączać trzeba telefon w czasie spotkania, w kinie, teatrze bądź na koncercie,
2. Odbieraj go można wyłącznie wówczas, gdy wolno rozmawiać,
3. Jeżeli telefon zadzwoni np. w autobusie – rozmawiać powinno się krótko, ściszonym głosem, o ile w sklepie – wypada wyjść na zewnątrz, w restauracji (kiedy musimy tę rozmowę odbyć) – przeprosić własne towarzystwo jak również na chwilę wyjść,
4. Należy ustawić dzwonek telefonu tak, żeby jego dźwięk nie stawiał na baczność całego otoczenia,
5. Nie powinno się odbierać cudzej „komórki” (nawet służbowej w pracy), chyba że posiadacz nas do tego upoważni,
6. Jeśli ktoś dzwoni na nasz własny telefon, nie musimy się przedstawiać, jak na służbowy – zawsze tak.
W własnej pracy starałam się przedstawić najpoprawniejsze sytuacje jak również sposób poprawnego zachowania się w nich. Zgłębiając zasady dobrego wychowania unikniemy jakże niechcianych gaf oraz nie przemyślanych zachowań, będziemy dobrze odbierani, co wpłynie korzystnie na wizerunek nasz oraz naszej firmy. Należy niemniej jednak zaznaczyć, iż savoir-vivre nie zostały stworzone po to, żeby wywoływać konflikty, więc nie traktujmy ich zbyt rygorystycznie. Pamiętajmy ponadto, iż ważna jest atmosfera, natomiast nie jedynie to, aby „wszystko przebiegało zgodnie z normami”. Naturalnym sprzymierzeńcem w ciężkich chwilach jest poczucie humoru, jakie często staje się kołem ratunkowym.